Gospodarstwo zwróciło się do nas z prośbą o pomoc w usprawnieniu funkcjonowania gleby na stanowisku pod kukurydzę. Niestety systematycznie od kilku lat plony na tym polu ulegają pogorszeniu i pomimo wszelkich starań ze strony właściciela nie przynosiło to rezultatu.
Tak więc pod swoje skrzydła dostaliśmy - dość specyficzne jak się okazało - pole. Dlaczego specyficzne?? Ponieważ okazało się, że stanowisko jest dość mocno zróżnicowane pod kątem uziarnienia warstwy ornej i podglebia. Zdiagnozowaliśmy trzy rodzaje gleb, które dodatkowo występowały pasami.
Pierwsza zewnętrzna część pola miała budowę piaszczystą. Jedynie w podglebiu wyczuwalne były niewielkie ilości gliny. Ta część pola charakteryzowała się bardzo dużą przepuszczalnością, niską retencją wodną oraz słabym magazynowaniem składników pokarmowych, co bardzo często uwidaczniało się w trakcie sezonu wegetacyjnego w kondycji rośliny uprawnej, zwłaszcza przy dłuższych okresach niedoboru wody i wysokich temperatur.
Druga zewnętrzna część to ciężka gleba ilasta. Podczas naszej wizyty na polu wierzchnia warstwa była mocno przesuszona i dość mocno się pyliła. Jednak już na głębokości 10 cm ciężko było się wkręcić świdrem. Ze względu na duże trudności odwiert wykonano jedynie na głębokość 50 cm. Skoro my nie mogliśmy się wwiercić głębiej to system korzeniowy tym bardziej nie jest w stanie przedrzeć się przez tak zagęszczone miejsca i skorzystać ze składników pokarmowych tam się znajdujących. Dodatkowo takie gleby magazynują duże ilości wody, która jest niedostępna dla roślin, ze względu na silne połączenia z cząsteczkami gleby. Kolejnym problemem tych gleb jest słaby odpływ wody w głąb profilu podczas intensywnych opadów deszczu, które przyczynia się do tymczasowego podtopienia roślin, zaskorupiania, zamulania wierzchniej warstwy i ograniczenie dostępu powietrza dla mikrobioty glebowej i rośliny uprawnej.
Środek pola to typowa glina z wyczuwalną domieszką piasku. Warstwa orna i podglebie miały takie same uziarnienie. Niekorzystnym zjawiskiem, które zaobserwowaliśmy na tym obszarze było zbyt duże zagęszczenie gleby poniżej 25 cm oraz występujące warunki beztlenowe. Takie zjawiska przyczyniają się do słabego rozwoju systemu korzeniowego, nieodpowiedniego odżywienia rośliny uprawnej w składniki pokarmowe oraz do dużych strat azotu. W warunkach beztlenowych miejsce bakterii tlenowych zajmują bakterie denitryfikacyjne, które rozkładają azot do formy gazowej, która się bezpowrotnie ulatnia.
Takie stanowisko wymagało zróżnicowanego podejścia do nawożenia. Na części słabszej (piaszczystej) zalecono nawożenie mineralne NPK w pełnej dawce oraz zastosowanie kondycjonera gleby w celu zagęszczenia stanowiska, zwiększenia kompleksu sorpcyjnego oraz jego właściwości wodnych. Na glebie ilastej zalecono technologie rozluźniające glebę, w tym środki kondycjonujące glebę oraz zredukowanie nawożenia mineralnego NPK do 70% dawki. Natomiast w środkowej części pola, zalecono spulchnienie nadmiernie zagęszczonych warstw gleby poprzez wykorzystanie narzędzi mechanicznych oraz nawożenie mineralne w dawce zredukowanej o 15%.
